Για να θυμηθούμε λίγο τα παλιά...

Τότε που διαβάζαμε τους φιλοσόφους για να βρούμε το νόημα του κόσμου..

L'Internationale

Debout, les damnés de la terre
Debout, les forçats de la faim
La raison tonne en son cratère
C'est l'éruption de la fin
Du passé faisons table rase
Foules, esclaves, debout, debout
Le monde va changer de base
Nous ne sommes rien, soyons tout
|: C'est la lutte finale
Groupons-nous, et demain
L'Internationale
Sera le genre humain :|

Il n'est pas de sauveurs suprêmes
Ni Dieu, ni César, ni tribun
Producteurs, sauvons-nous nous-mêmes
Décrétons le salut commun
Pour que le voleur rende gorge
Pour tirer l'esprit du cachot
Soufflons nous-mêmes notre forge
Battons le fer quand il est chaud
|: C'est la lutte finale
Groupons-nous, et demain
L'Internationale
Sera le genre humain :|

L'état comprime et la loi triche
L'impôt saigne le malheureux
Nul devoir ne s'impose au riche
Le droit du pauvre est un mot creux
C'est assez, languir en tutelle
L'égalité veut d'autres lois
Pas de droits sans devoirs dit-elle
Egaux, pas de devoirs sans droits
|: C'est la lutte finale
Groupons-nous, et demain
L'Internationale
Sera le genre humain :|

Hideux dans leur apothéose
Les rois de la mine et du rail
Ont-ils jamais fait autre chose
Que dévaliser le travail
Dans les coffres-forts de la bande
Ce qu'il a créé s'est fondu
En décrétant qu'on le lui rende
Le peuple ne veut que son dû.
|: C'est la lutte finale
Groupons-nous, et demain
L'Internationale
Sera le genre humain :|

Les rois nous saoulaient de fumées
Paix entre nous, guerre aux tyrans
Appliquons la grève aux armées
Crosse en l'air, et rompons les rangs
S'ils s'obstinent, ces cannibales
A faire de nous des héros
Ils sauront bientôt que nos balles
Sont pour nos propres généraux
|: C'est la lutte finale
Groupons-nous, et demain
L'Internationale
Sera le genre humain :|

Ouvriers, paysans, nous sommes
Le grand parti des travailleurs
La terre n'appartient qu'aux hommes
L'oisif ira loger ailleurs
Combien, de nos chairs se repaissent
Mais si les corbeaux, les vautours
Un de ces matins disparaissent
Le soleil brillera toujours.
|: C'est la lutte finale
Groupons-nous, et demain
L'Internationale
Sera le genre humain :|

Με αφορμή την επικείμενη απεργία της 19ης Μαρτίου...Γραφικό, θα έλεγαν ορισμένοι..αλλά πάντα επίκαιρο (δυστυχώς)!..καλό είναι, λοιπόν, να το θυμόμαστε που και που...

西安

Xi'an...από τον δρόμο του μεταξιού στην λεωφόρο του κινεζικού θαύματος... πόσο εύγλωττα μπορούν οι εικόνες να αποτυπώσουν τις αντιθέσεις μιας κοινωνίας...δίπλα στο "Κωδωνοστάσιο" ένα υπερσύγχρονο Mall...έξω από τα τείχη της "παλιάς" πόλης, ουρανομήκη οικοδομήματα δίπλα σε φουγάρα εργοστασίων..μέσα από τα τείχη, η καθημερινότητα με τα παζάρια της στους στενούς δρόμους...απόπειρες συνδυασμού του παλιού με το νέο καταλήγουν σε αποτελέσματα που, με αισθητικά κριτήρια, κάθε άλλο παρά επιτυχημένα είναι... τί απαιτήσεις ωστόσο έχουμε από μια κοινωνία που μεταβάλλεται τόσο γρήγορα, λες και κάποιος έχει πατήσει το fast forward;... με ποιούς όρους να διεξαχθεί ο διάλογος ανάμεσα στην παράδοση και το μοντέρνο, όταν η μεν παράδοση των χιλιάδων χρόνων κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος μέσα στην δεκαετία της Πολιτιστικής Επανάστασης, το δε μοντέρνο (όπως εμείς οι "δυτικοί" το νοηματοδοτούμε) δεν έφθασε ποτέ εδώ;... τί μένει τελικά; μια πόλη 8 περίπου εκατομμυρίων ανθρώπων που αποτελεί το ισχυρότερο βιομηχανικό και εμπορικό κέντρο της δυτικής Κίνας, αλλά και με εντυπωσιακά τουριστικά αξιοθέατα, που προσελκύουν εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο... καθόλου άσχημα για την άλλοτε αυτοκρατορική πρωτεύουσα 11 ολόκληρων Δυναστειών!...

哈尔滨

Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για τον...βορρά. Προορισμός το Χαρμπίν, πρωτεύουσα της επαρχίας Heilongjiang. Πρόκειται για μια 'επαρχιακή' πόλη της βορειοανατολικής Κίνας με πληθυσμό περίπου 9 εκατομμύρια (όταν κανείς αναφέρεται στην Κίνα, τα μεγέθη είναι πραγματικά τεράστια και δύσκολα συλλαμβάνονται από τον κοινό ευρωπαϊκό μας νου)!!
Χτισμένο στις όχθες του ποταμού Songhua, το Χαρμπίν ήταν ένα μικρό ψαροχώρι, μέχρι και τα τέλη του 19ου αιώνα (το όνομά του μάλιστα σημαίνει "εκεί όπου τα δίχτυα των ψαράδων στεγνώνουν"). Το 1898, ωστόσο, οι Ρώσοι υπέγραψαν συμφωνία για την κατασκευή σιδηροδρομικής γραμμής η οποία θα ένωνε το Βλαδιβοστόκ με το Νταλιάν, μέσω του Χαρμπίν, γεγονός που είχε ως συνέπεια την εγκατάσταση στην πόλη πολλών χιλιάδων ρώσων εργατών. Ο ρωσικός πληθυσμός του Χαρμπίν αυξήθηκε περισσότερο μετά την Ρωσική Επανάσταση, όταν στην πόλη βρήκαν καταφύγιο πολλοί Ρώσοι εμιγκρέδες, κυνηγημένοι απο τους κομμουνιστές. Περπατώντας στους κεντρικούς εμπορικούς δρόμους της πόλης (που φέρει, μεταξύ άλλων, και το προσωνύμιο "μικρή Μόσχα"), παίρνει κανείς μια ιδέα απο το ρωσικό αυτό παρελθόν, χάρη κυρίως στην αποκατασταση πολλών προσόψεων κτηρίων ρωσικής αρχιτεκτονικής, αλλά και στο σήμα κατατεθέν της πόλης, την ρωσική ορθόδοξη εκκλησία της Αγίας Σοφίας, που βλέπετε και στην φωτογραφία. Στις όχθες του ποταμού υπάρχει επίσης και το πάρκο Στάλιν (χτισμένο το 1953), στο οποίο, όπως πληροφορήθηκα, χωρίς ωστόσο να διασταυρώσω την πληροφορία, κάποτε συναντούσε κανείς αγάλματα του πρώην ηγέτη της ΕΣΣΔ, τα οποία και αφαιρέθηκαν όλα μετά το πάγωμα των διπλωματικών σχέσεων Ρωσίας και Κίνας.
Η θερμοκρασία τον χειμώνα φθάνει στους -30 βαθμούς και ο ποταμός παγώνει τόσο (όπως μπορείτε να διαπιστώσετε και στις φωτογραφίες), που μετατρέπεται σε κανονικό δρόμο! Αν αντέχεις το κρύο, μπορείς να περπατήσεις από τη μια όχθη στην άλλη, και να απολαύσεις την πόλη από μακριά! Διαφορετικά μπορείς να χρησιμοποιήσεις το τελεφερίκ (βλ. χθεσινή φωτογραφία) ή να πάρεις μια τουριστική άμαξα. Λόγω των ακραίων αυτών συνθηκών, στο Χαρμπίν λαμβάνουν χώρα δυο φημισμένες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις: το φεστιβάλ γλυπτικής στον πάγο και το φεστιβάλ γλυπτικής στο χιόνι, που νομίζω ότι είναι και το εντυπωσιακότερο (βλ. τις χθεσινές φωτογραφίες).
Το Χαρμπίν είναι, κατά τη γνώμη μου, μια από τις ομορφότερες πόλεις της Κίνας, γιατί ακριβώς είναι ξεχωριστή. Ξεχωριστή για δύο λόγους: Πρώτον, επειδή ακριβώς έχει κάποιες γωνιές που βρίσκονται κοντά στην δική μας 'δυτικοθρεμμένη' αισθητική, πράγμα που δύσκολα συναντάς αλλού και που στο Χαρμπίν σε κάνει να νιώθεις λίγο πιο οικεία και να μπορείς να ξεπερνάς το συναίσθημα "χαμένος στην μετάφραση" (συναίσθημα που ήταν ανελλιπώς παρόν σε όλο μου το ταξίδι στην Κίνα).
Και δεύτερον, και πιο προσωπικό, επειδή κάπου κοντά στο Χαρμπίν, γεννήθηκε το 1910 ο Νίκος Καββαδίας...
"Το χέρι τρέμει...Ο πυρετός...Ξεχάστηκα πολύ,
ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω.
Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά,
νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω…"

乐存之